ว่าด้วยการตัดผมในเมืองนอก

เคยตั้งใจว่าจะไม่ตัดผมที่นี่ ด้วยความงก

ก่อนกลับรอบล่าสุดดองประมาณห้าเดือน

กลับมาอยู่ได้หกเจ็ดเดือน ไม่ไหวแล้ว ทำงานไม่ได้ ผมปิดหน้า จะใส่ที่คาดผมที่ทำงานก็ทุเรศเกิน

เลยทนไม่ไหว ไปตัด พอดีพี่ฝ้ายบอกว่าร้านเกาหลีตรง H-Mart (ซุปเปอร์เกาหลี) พอใช้ได้ เลยไปทดลอง

อืม ไม่เลวแหะ ตัดออกมาก็ดีกว่าที่คิด ก็ดูญี่ปุ่นเกาหลีดี เซ็ทไรได้สะใจ เพียงแต่ความรู้สึกตอนตัดเหมือนวัวควายเข้าโรงเชือดไงชอบกล ป้าคนตัดแม่งมือหนักชิบหาย หวีทีหูแทบขาด แต่ก็เอาเหอะ ดีกว่าไม่ได้ตัด

ผ่านไปเดือนกว่า เมื่อวานก่อน อยู่ดีไม่ว่าดี จะไปตัดอีกรอบ

ขับรถไปครึ่งชม. (รถติดชิบหาย)

เดินเข้าไป ป้าคนเก่าหายไป มีป้าคนใหม่หน้าตาน่ากลัวอยู่แทน ก็ชิว ไปหยิบแคตตาล็อกมาแล้วจิ้ม ป้าเหลือบด้วยหางตาหนึ่งแวบ แล้วปิดแคตตาล็อก (โอเชี่ยละ จำได้จริงๆเหรอ) แล้วป้าก็เริ่มบรรเลงกระบวนวิชา ป้าไดนาโมนี่มือหนักกว่าป้าคนก่อนอีก หวีทีน้ำตาแทบเล็ด (หูฉาน T_T) ตอนตัดลืมถอดแว่น ป้าถอดให้ แล้วโยนลงบนตะกร้า (เอ่อ แว่นครับป้า ไม่ใช่ขยะ) ไม่พอ มีคนโทรมา ก็นึกว่าป้าจะหยุดไปคุย หรือจะรับแล้ววาง ไม่! ป้าซิ่งนี่รับโทรสับมือนึง อีกมือถือกรรไกรแล้วสอยหัวกรูต่อไป (เอี้ยเอ๊ย กูเสียตังตัดนะโฟร้ย ไม่ได้ตัดการกุศล) แล้วคุยนานด้วย ให้ตายเถอะ พอวางเสร็จ สอยอีกสองสามที บอกว่าเสร็จ (อุแม่ ไม่อยากจะ imagine ว่ามันจะงามขนาดไหน) ก็เดินๆไปสระผม ออกมา มองกระจก อืมม ไม่เหมือนไอ้ทีจิ้มไปแม้แต่น้อย ป้ามีความจำเป็นเลิศจริงๆ (แต่มันก็ไม่ได้แย่ขนาดต้องคลุมปี๊บออกจากบ้านก็เลยอโหสิไป)

ปล. ตลอดเวลาตั้งแต่เข้าร้านจนก่อนจ่ายเงิน ท่านป้าไดนาโมก็พ่นเกาหลีใส่ผมเป็นชุด ทั้งๆที่ก็พยายามอธิบายว่ากรูไม่ใช่เกาหลี (โว้ย) ก็ไม่ได้รับการตอบสนองแต่อย่างใด จนตอนจ่ายเงิน นี่แหละ ป้าเลยฮาแล้วบอกว่า Oh, I'm sorry. (เรื่องภาษาไม่โกดโว้ย แต่หัวกรูนี่ งวดหน้าหลับตาตัดเลยดีมั้ย สาด)